Κάποτε ερχόσουνα και μ’ έπαιρνες από συλλογισμούς αιώνων στο εύθραυστο μαζί.Από βεράντες και ήλιους μιας καλοκαιρινής ψευτο-ευτυχίας.
Στα πρώτα μου τζην να με πάρεις να παίξουμε.
Να κάνουμε το τίποτα μια μπάλα, να με αφήσεις να πιστέψω λίγο, ίσα που μια πεταλούδα πιάστηκε στη ζάχαρη πίσω από τα οικεία τούλια, πώς να το πω, μεγάλη λέξη, θα θυμάμαι κι ας είναι ψέμα, δεν ξέρω, θα πιστεύω, Μ’ ΑΓΑΠΑΣ.
Έλα να με πάρεις να παίξουμε, όπως κάναμε παλιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου