Που είμαι αλήθεια ...

Φιλοξενώ εδώ το κείμενο μιας αγαπημένης και ανήσυχης φίλης ...

"Πού είμαι αλήθεια; Νομίζω έχω χαθεί στα ακριβά ρούχα και αρώματα, στον κόσμο που τρέχει να προλάβει - δεν ξέρω τι και ούτε κατάλαβα πότε-, στους καινούργιους μου φίλους. Νομίζω έχω χαθεί μέσα στην υποκρισία και το φαίνεσθαι...

Nα σας πω μια αλήθεια; Χαίρομαι για την κρίση... Kάπου εκεί θα με βρω και θα βρω και άλλους σαν και μένα γιατί τώρα όλοι εμείς κρυβόμαστε, κλεινόμαστε στο καβούκι μας γιατί μας τρομάζει το πολύ! Η πολυκοσμία, η υπερκατανάλωση, η φλυαρία, οι ειδικοί που έχουν άποψη για όλα...

Τελικά θέλουμε απλά πράγματα. Υγεία σωματική και ψυχική και μια αγκαλιά όχι, πολλές. Μια αγκαλιά γιατί αυτοί που αγαπώ είναι απασχολημένοι με δουλειές και με έχουν ξεχάσει ... Ίσως για αυτό να χάθηκα: δεν υπήρχε ένα χέρι να μου πει που να πάω. Όλοι με έβλεπαν ότι ψαχνόμουν, αλλά ήταν απασχολημένοι για να μουν πουν την έξοδο.

Δεν πειράζει, θα την βρω την άκρη μόνη μου. Το ταξίδι είναι ωραίο λένε οι περιπετειώδεις. Συγνώμη, αλλά για μένα κανένα ταξίδι δεν έχει νόημα αν δεν έχω δίπλα μου έναν φίλο. Ωραία και η ανεξαρτησία αλλά, είναι παρηγοριά για τη μοναξιά μας.

Όχι δεν είμαι τελείως μόνη.. Περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους,είμαι συνεχώς έξω και μιλάω... Όχι για αυτά που θέλω, όχι σε αυτούς που θέλω... Τους ευχαριστώ που υπάρχουν αλλά πως να το πω...είμαι μόνη μου...!Είμαι μόνη μου σε ένα κόσμο σκληρό που για να επιβιώσεις πρέπει να μάθεις να' σαι ψεύτης, συμφεροντολόγος και υποκριτής. Αυτή είναι η αλήθεια.

Τώρα που πιάσαμε πάτο οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, ηθικά θα ανταμώσουμε πάλι! Πάλι θα βρούμε την ανθρωπιά μας, που είχε χαθεί και αυτή, θα κοιτάξουμε τον διπλανό μας και ίσως βρεθώ και εγώ. Θα το καταλάβω όταν γυρίσω και δω δίπλα μου πρόσωπα οικεία και αθώα, χαμογελαστά! Για να επιβιώσουμε θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Θα έχουμε τη φαντασία μας για τα μεγαλύτερα και καλύτερα ταξίδια και όχι, το ακριβό αυτοκίνητο - ξεχνούσες όμως να έρθεις να με πάρεις πάνω στο άγχος σου να το ξεχρεώσεις... Δεν ονειρεύτηκα ποτέ μου μεγάλα ταξίδια - άλλωστε όπως προείπα δεν μου αρέσουν τα πολλά - πολλά.Μόνο εσένα ονειρεύτηκα και λιγάκι από το χρόνο σου...εσένα φίλε μου! Είμαι εδώ και ψάχνω εμένα...;εσένα...;...την αλήθεια... ;"

Χωρίς χαρτιά

Είδα στον ύπνο μου πως πήγα στο σπίτι σου να σε ψάξω. Δεν ήσουν. Ούτε στ' όνειρο, ούτε στ' αλήθεια. Αυτό είναι το θέμα. Απ' τη ζωή σου λείπει η διεύθυνση και ο αριθμός τηλεφώνου. Άδικα ψάχνω στον κατάλογο. Δεν είσαι δηλωμένος. Δεν έχεις διεύθυνση λοιπόν, ούτε ταυτότητα. Για φορολογική δήλωση πολύ αμφιβάλλω, απολυτήριο μπορεί, δίπλωμα σίγουρα όχι. Κι έτσι όμως σ' αγάπησα. Χωρίς χαρτιά, σε πήρα όπως ήσουν.

Κάτι μου έμαθες: Η ευτυχία ανακυκλώνεται. Σε πήρα χωρίς χαρτιά κι έγραψα πάνω σου ολόκληρη ιστορία. Και φόβους κι ελπίδες και όνειρα και άλλα τέτοια πολυσήμαντα. Όταν πια δε χωρούσες άλλα σε έβαλα στο κουτί του χρόνου για ανακύκλωση. Πάει αυτός, είπα. Δεν έχει πια να μου δώσει.

Ξαφνιάστηκα που γύρισες πίσω ! Ολοκαίνουριος, με λευκές σελίδες, να ζωγραφίσω πάνω τους ξανά ! Σίγουρα ούτε εσύ το περίμενες. Εσύ που πας όπου σε πάνε και χωράς όπου σε βάζουν, να αλλάξεις τη ροή του κόσμου !

Παρά τη χαρά μου, η δεύτερη φορά κράτησε λιγότερο. Ενθουσιασμένη από την επιστροφή σου ξόδεψα όλες σου τις σελίδες. Ζωγράφιζα με τρόπο υπερβολικό κάθε μικρό σου περιθώριο. Είπαμε, δεν μπορείς εσύ την πίεση. Αλλά όχι, και να πληγώνεις τις ζωγραφιές μου !

Κι όμως δε φταις εσύ. Τα σώματα φταίνε, που μίλησαν χωρίς εμείς να πούμε λέξη. Που μ' έσφιγγες φταίει. Ηλεκτροσόκ σε κάθε τίναγμα. Νεκρό σώμα εγώ είχα αφεθεί, κι εσύ απινιδωτής με επανέφερες.

Παρεξήγηση. Εγώ μιλούσα τη γλώσσα της ένωσης. Εσύ της φυγής. Και παρόλο που πια δεν είσαι εδώ, απέκτησες την πρώτη σου διεύθυνση. Έστω στοιχειωμένη, αφού κι εσύ σαν φάντασμα ζεις.