Χωρίς χαρτιά

Είδα στον ύπνο μου πως πήγα στο σπίτι σου να σε ψάξω. Δεν ήσουν. Ούτε στ' όνειρο, ούτε στ' αλήθεια. Αυτό είναι το θέμα. Απ' τη ζωή σου λείπει η διεύθυνση και ο αριθμός τηλεφώνου. Άδικα ψάχνω στον κατάλογο. Δεν είσαι δηλωμένος. Δεν έχεις διεύθυνση λοιπόν, ούτε ταυτότητα. Για φορολογική δήλωση πολύ αμφιβάλλω, απολυτήριο μπορεί, δίπλωμα σίγουρα όχι. Κι έτσι όμως σ' αγάπησα. Χωρίς χαρτιά, σε πήρα όπως ήσουν.

Κάτι μου έμαθες: Η ευτυχία ανακυκλώνεται. Σε πήρα χωρίς χαρτιά κι έγραψα πάνω σου ολόκληρη ιστορία. Και φόβους κι ελπίδες και όνειρα και άλλα τέτοια πολυσήμαντα. Όταν πια δε χωρούσες άλλα σε έβαλα στο κουτί του χρόνου για ανακύκλωση. Πάει αυτός, είπα. Δεν έχει πια να μου δώσει.

Ξαφνιάστηκα που γύρισες πίσω ! Ολοκαίνουριος, με λευκές σελίδες, να ζωγραφίσω πάνω τους ξανά ! Σίγουρα ούτε εσύ το περίμενες. Εσύ που πας όπου σε πάνε και χωράς όπου σε βάζουν, να αλλάξεις τη ροή του κόσμου !

Παρά τη χαρά μου, η δεύτερη φορά κράτησε λιγότερο. Ενθουσιασμένη από την επιστροφή σου ξόδεψα όλες σου τις σελίδες. Ζωγράφιζα με τρόπο υπερβολικό κάθε μικρό σου περιθώριο. Είπαμε, δεν μπορείς εσύ την πίεση. Αλλά όχι, και να πληγώνεις τις ζωγραφιές μου !

Κι όμως δε φταις εσύ. Τα σώματα φταίνε, που μίλησαν χωρίς εμείς να πούμε λέξη. Που μ' έσφιγγες φταίει. Ηλεκτροσόκ σε κάθε τίναγμα. Νεκρό σώμα εγώ είχα αφεθεί, κι εσύ απινιδωτής με επανέφερες.

Παρεξήγηση. Εγώ μιλούσα τη γλώσσα της ένωσης. Εσύ της φυγής. Και παρόλο που πια δεν είσαι εδώ, απέκτησες την πρώτη σου διεύθυνση. Έστω στοιχειωμένη, αφού κι εσύ σαν φάντασμα ζεις.