'Ενα ποίημα της Αγγελικής Ελευθερίου, που δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου...
"Μια μέρα που θα κάνει κρύο θα γυρίσειςκι όχι την πόρτα μα το τζάμι θα χτυπήσεις.Τα ίδια ρούχα όπως πάντα θα φοράς,θα ‘χεις τα χέρια σου στις τσέπες.Όπως πάντα θα γελάς, δεν θα μιλάς όπως πάντα.
Έφυγες με το κρύο και με την βροχή,πάλι με κρύο και μ’ αγιάζι θα γυρίσεις.Βγάλ’ το σακάκι σου θα πω, έχει βραχεί.Την ίδια μάρκα τα τσιγάρα σου θ’ ανοίξεις,σπίρτα έχει δίπλα σου θα πω και θα καπνίσεις."
"Μια μέρα που θα κάνει κρύο θα γυρίσειςκι όχι την πόρτα μα το τζάμι θα χτυπήσεις.Τα ίδια ρούχα όπως πάντα θα φοράς,θα ‘χεις τα χέρια σου στις τσέπες.Όπως πάντα θα γελάς, δεν θα μιλάς όπως πάντα.
Έφυγες με το κρύο και με την βροχή,πάλι με κρύο και μ’ αγιάζι θα γυρίσεις.Βγάλ’ το σακάκι σου θα πω, έχει βραχεί.Την ίδια μάρκα τα τσιγάρα σου θ’ ανοίξεις,σπίρτα έχει δίπλα σου θα πω και θα καπνίσεις."
