Παραλογισμός

Τρέλα, παράνοια, παραλογισμός.

Να τι έχω να πω για τη ζωή μου. Όλα μισά. Μόνο ο θάνατος ήρθε ολόκληρος και νωρίς. Όλα τα άλλα καθυστερημένα και μισά.

Άνθρωποι με μισό πρόσωπο να φαίνεται και όλα τα όμορφα της ψυχής τους κρυμμένα, μην τα δω και τα ρουφήξω. Τι να ερωτευτείς; Τα μισά που φαντάζεσαι; Τι να αγαπήσεις; Τα ψέματα που φτιάχνεις για να αντέχεις;

Να κηνυγάω πάντα τις στιγμές, σαν διαφήμιση της Vodafone! Ζήσε τη στιγμή! Άσε ρε φίλε! Τα εφήμερα της εποχής που ζούμε. Όλα τμηματικά. Πάρε ένα πακέτο ευτυχίας και οι άλλες δόσεις στο μέλλον, όταν έχεις, αν έχεις να δώσεις, να πάρεις. Συναλλαγές. Το μόνο ακίνδυνο είναι η στιγμή. Τα άλλα δεν στα δίνω. Ζήσε τη στιγμή! Μεγαλύτερη μαλακία δεν έχω ακούσει!

Το μόνο φτηνό που σε γεμίζει και σε ζεσταίνει το φαγητό. Τοφάλα έχω γίνει. Όχι μόνο εγώ. Όλοι μας. Fast food. Κάνε σεξ! Δεν έκανες; Να κάνεις! Κάνει καλό στην υγεία, ενισχύει το ανοσοποιητικό, καις θερμίδες, βέβαια! Φεύγουν τα καυλόσπυρα, λάμπει το πρόσωπο! Σεξ! Όλοι, γρήγορα! Τι θα πει με ποιον! Με όποιον να ‘ναι!

Τα όνειρα που σε μεγάλωσαν ήταν όλα ψέματα. Υποσχέσεις για να περάσει η εφηβεία σου, να τελειώσεις το σχολείο και να γίνεις κι εσύ πεζός και τεχνοκράτης. Τι θα πει δε θες! Επιτυχία φιλαράκι! Ωραία λέξη, μεθυστική. Να γίνεις κάτι που όλοι θα ζηλεύουν. Αυτό πρέπει να κάνεις στη ζωή σου! Δίαιτα, πτυχίο, δουλειά, αμάξι, άντρας το ίδιο πετυχημένος με σένα. Αυτά!

Δε θέλω να είμαι πετυχημένη ρε πούστη μου! Ευτυχισμένη θέλω να είμαι! Αλλά δεν μπορώ! Δεν υπάρχει συνταγή γι’ αυτό, ούτε δρόμος, ούτε συμβουλές!

Yoga, pilates, ψυχανάλυση. Νιώθω πνίξιμο, πνίξιμο, πνίξιμο και αηδία! Κάποτε ήθελα να πετάξω. Τώρα ξέρω πως δεν υπάρχει τόπος που να θέλω να ζω. Έβρισκα γιατρειά σε τραγούδια και βιβλία. Τώρα καταναλώνω τέχνη «της μόδας». Προτάσεις των κριτικών και του κάθε μαλάκα.

Κρίση των είκοσι λέγεται αυτό που περνάω. Μπορώ να κάνω τα πάντα και δεν κάνω τίποτα. Παίρνω συμβουλές από θλιβερούς σαραντάρηδες. Πακέτα τσιγάρα και τόνοι φαγητό. Έτσι κατάντησε η ζωή μου. Έτσι είναι αγάπη μου, αν έχεις συνηθίσει στην ανώμαλη πλευρά της ζωής πώς να χαρείς αυτά που χαίρεται ένας φυσιολογικός άνθρωπος;

Παλιά, παλιά λέμε, όταν ονειρευόμουνα, είχα μια λύτρωση: το γράψιμο. Θα γινόμουνα συγγραφέας. Τώρα μαλακία το θεωρώ κι αυτό. Τι να γράψω; Για έρωτες, ελπίδες, συναισθήματα; Αφού σε τίποτα δεν πιστεύω!

Δε θέλω γνωριμίες, συμβουλές και καφέδες. Θέλω κάτι αληθινό, δικό μου. Κάτι που ν’ αγαπάω και να με κάνει να αντέχω. Κάτι μικρό, χαζό και ασήμαντο. Τόσο δα κομματάκι, που όμως μέσα του θα είμαι ζωντανή. Θα έχει αέρα και φως και χρώμα. Αυτό θέλω… Μόνο…