Γράμμα σε έναν οπορτουνιστή

Στο πρώτο αμφιθέατρο που έμοιαζαν όλα ξένα
ήσουν ο μόνος άνθρωπος που ήταν εκεί για μένα.
Αμέσως σ' ακολούθησα σα να 'μουνα σκιά σου
μέχρι που τα κατάφερα και έγινα δικιά σου.

Μόνο εσύ ερχόσουνα να ακούσεις το Σταμάτη
και μπαίναμε στα σινεμά μεσάνυχτα και κάτι.
Με μάλωνες που έλεγα τον ΣΥΡΙΖΑ βλακεία,
σε φίλαγα και ο καυγάς γινόταν κωμωδία.

Έλεγες θα ανέβουμε μαζί σ' ένα σμαρτάκι
και όλα τα προβλήματα θα 'μοιάζαν παιχνιδάκι.
Έλεγες θα γεμίζαμε την κάμερα με εικόνες
για να γερνάμε βλέποντας στιγμές ονειροπόλες.

Γελούσα και σου έλεγα ποτέ να μη μ' αφήσεις
γιατί δε θα μου έφτανε να ζω με αναμνήσεις.
Ήσουνα αδερφάκι μου και όνειρο τρελό μου,
ο φίλος μου που έδινα το καθετί δικό μου.

Κι ύστερα ερωτεύτηκες μία μικρή κυρία
σε ζόριζε, σε παίδευε, τη λέγανε Λυδία
Μηνύματα στο κινητό και οι πικροί καφέδες
στο Μπιτ Παζάρ τα πίναμε και τρώγαμε κεφτέδες.

Και τώρα που θυμήθηκα τότε στο Θεοδωράκη
της δεσποινίδος έγινες μικρέ το κοροιδάκι.
Τα νεύρα μου τεντώθηκαν και έγινα κατίνα,
μπορεί να με ακούσανε και μέχρι την Αθήνα.

Εγώ ερωτευόμουνα πέντε φορές το μήνα
τον κάθε κνίτη, αναρχικό με τα μαλλιά κοτσίδα.
Με φτύνανε και έλεγες στο "19" ανέβα
κι εκεί πάντα περίμενες μ' ένα πακέτο Zewa.

Δεν ξέρω αν σε γούσταρα ποτέ για γκόμενό μου,
σίγουρα θα σε φίλαγα χωρίς να το σκεφτόμουν.
Παρακαλάω το Θεό να σ' έκανε γυναίκα,
έτσι δε θα μας δούλευαν οι έντεκα στους δέκα.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να μη μιλάμε
και πάντα να πληγώνουμε αυτό που αγαπάμε.
Ίσως και η φιλία μας να ήταν ένα ψέμα
και χάθηκε ο άνθρωπος που ήταν εκεί για μένα.

Και μη μου λες πως τάχα μου είσαι απ' την Ποντοκώμη
εκεί μαύρο καπνίζουμε μα λέμε και συγγνώμη.
Κι αν κάτι που ίσως έκανα σε πείραξε λιγάκι
σκέψου πως είμαι ανόητο μ' αθώο κοριτσάκι...

Αν ήμουνα εγωίστρια δε θα ΄φτιαχνα στιχάκια
σαν τσούλα θα ντυνόμουνα και θα ΄βρισκα αγοράκια.
Μα έρχονται Χριστούγεννα και ζήτησα ένα δώρο,
"στο Μήτσο δως το γράμμα μου" είπα στον ταχυδρόμο.

Μπορεί το ποιηματάκι μου να φαίνεται γελοίο
μπορεί να σοκαρίστηκες ή να 'γινες θηρίο,
μα τίποτα χειρότερο πια δεν μπορεί να γίνει
κι αν πάθεις εγκεφαλικό δε θα 'χω την ευθύνη.

Και τώρα που δε γίνεται να είμαστε δυο φίλοι
και μες το σάκο ξέχασες να μπεις του Αη Βασίλη
θα μεγαλώσω κι εύχομαι ποτέ να μην ξεχάσεις
πως θα μου λείψεις κι όμορφα ελπίζω να γεράσεις.

Υ.Γ. : Κι αν πάλι για ειδικότητα φύγεις στη Γερμανία
και σε πετύχω κάποτε σε μία μπυραρία
θα σε ποτίσω Kaiser μήπως και σε μεθύσω
και τη μικρή ιστορία μας ίσως να ξαναρχίσω !