Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Σουλιώτισσα


Πώς νιώθεις; Ωραία ερώτηση. Θες να στην κάνουν πιο συχνά, γιατί σε βάζει να σκέφτεσαι. Πληρώνεις πενήντα ευρώ στον ψυχίατρο το μήνα για να σε ρωτάει πως νιώθεις. Φυσικά, έχεις φίλους ! (Ποιος είπε πως είσαι απ' αυτά τ' αμερικανάκια που βλέπουνε διάσημους στις ειδήσεις και ξερνάνε το φαγητό τους;) Αλλά οι φίλοι σου δε σε ρωτάνε πως νιώθεις. Σου λένε πως πρέπει να νιώθεις. Θέλουν να σε βάλουνε σε σειρά, γιατί τους τρομάζει όταν δεν ξέρεις να απαντήσεις.

Είσαι ευτυχισμένη; Δεν ξέρεις. Πρέπει να βρεις πρώτα τον ορισμό της ευτυχίας για να απαντήσεις στην ερώτηση. Να γνωρίζεις τα κριτήρια και ύστερα να σκεφτείς αν τα πληροίς. Όχι δεν είναι απλή ερώτηση. Δεν είναι αυθόρμητη ερώτηση. Είναι μια στοχευμένη ερώτηση, γιατί υπονοεί την άρνηση. Υπονοεί πως δεν είσαι ευτυχισμένη. Η ευτυχία δεν κρύβεται. Περίεργο ... Όλο και πιο συχνά οι άνθρωποι σε ρωτάνε αν είσαι ευτυχισμένη.

Υποψιάζεσαι πως δεν είσαι. Και σου τι δίνει αυτό, γιατί κάνεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να είσαι. Προσπαθείς κάθε μέρα τόσο σκληρά να φτάσεις σ' αυτό που σου είπαν πως είναι ευτυχία. Και άκου να δεις ! Το πιο αστείο είναι πως όσο πιο κοντά φτάνεις (επιτυχίες στα μαθήματα, ωραία ρούχα, χρήματα), τόσο πιο δυστυχισμένη γίνεσαι ! Αλήθεια !

Καταλαβαίνεις κάποια στιγμή πως φταίει που δεν όρισες εσύ την ευτυχία σου. Φταίει που δεν έβαλες εσύ τους κανόνες στο παιχνίδι σου. Και αποφασίζεις πως θες να το αλλάξεις αυτό. Και κοίτα να δεις, τώρα γίνεται ακόμα πιο αστείο ! Δεν μπορείς να βρεις τα δικά σου κριτήρια, γιατί δεν ξέρεις τι θέλεις !!!

-Σου αρέσει η σχολή σου;
-Δεν ξέρω. Ήθελα κάποτε πολύ να τα μάθω όλα αυτά. Τώρα απλώς θέλω να πάρω ένα πτυχίο. Τι το θέλω το πτυχίο; Να φύγω στο εξωτερικό να ξεκινήσω ειδικότητα. Όχι, δεν θέλω να πάω έξω. Λέω πως θέλω, για να μη νομίζουν οι άλλοι πως δεν έχω σχέδια για το μέλλον. Για να μη με περάσουν για αδιάφορη. Αν είσαι αδιάφορη, δε θα γίνεις ποτέ καλή. Λίγα χρόνια είναι θα περάσουν Αν θα γυρίσω μετά; Μάλλον όχι. Θα συνηθίσω εκεί και θα μείνω. Ελπίζω.

-Σου αρέσει η θάλασσα;
-Παλιά μου άρεσε πολύ. Πραγματικά όταν έβλεπα τη θάλασσα έτρεχα προς το μέρος της και από την ανυπομονησία μου βουτούσα χωρίς αντηλιακό και η μάνα μου φώναζε ! Τώρα μάλλον μ' αφήνει αδιάφορη. Πιο πολύ θέλω να μαυρίσω, για να φαίνομαι όμορφη.

-Σου αρέσει η μουσική;
-Καλή είναι. Ακούω στον υπολογιστή. Στο youtube βρίσκω όποιο τραγούδι θέλω και το ακούω πολλές φορές μέχρι να το βαρεθώ. Παλιά άκουγα τυχαία κάτι στο ραδιόφωνο που με συγκλόνιζε και έψαχνα μήνες να μάθω ποιος είναι ο τίτλος και ο ερμηνευτής. Και μάθαινα και τους στίχους. Τώρα δεν ξέρω στίχους, μόνο τα ρεφρέν.

-Σου αρέσει που μεγαλώνεις ;
-Όχι, φοβάμαι. Όλοι περιμένουν από μένα να είμαι ώριμη και να παίρνω σωστές αποφάσεις. Δεν μπορώ να πάρω ούτε μια σωστή απόφαση. Γιατί υπάρχει η λογική και υπάρχει και το συναίσθημα και οι άνθρωποι που δεν πρέπει να πληγώσεις και τόσα άλλα. Και όχι, δε νιώθω ελεύθερη. Τα πιο βαριά κάγκελα είναι αυτά που χτίζει η ψυχή σου. Κι εμένα οι αλυσίδες μου, οι αλυσίδες που έφτιαξα για τον εαυτό μου είναι ασήκωτες.

-Τελικά;
-Τελικά η ελευθερία μου φέρνει πανικό. Προτιμώ αυτές τις αλυσίδες. Τις προτιμώ γιατί μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου πως δεν έχω την ευθύνη τους. Μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου πως οι άλλοι φταίνε.

Κι όπως λέει μια φίλη μου, ΌΠΩΣ ΌΛΟΙ ΈΤΣΙ ΚΙ ΕΜΕΊΣ.

"Αυτό θα είπανε και οι Σουλιώτισσες πέφτοντας στο κενό", σκέφτομαι ...

...και πέφτω.

5 σχόλια:

Unknown είπε...

μπράβο! νιώθεις κι εσύ όπως εγώ; υπάρχει κάποιος που νιώθει όπως εγώ; υπάρχουν κι άλλοι; υπάρχουμε; που βρίσκονται αυτοί; πως ζουν; που ζουν; που βρίσκεστε εσείς που τουλάχιστον μπορείτε να με καταλάβετε; μήπως εσείς έχετε βρεθεί μεταξύ σας και μόνο εγώ έχω ξεμείνει μόνη;

Elena K. είπε...

οτι νιωθω ακριβως τα βρηκα γραμμενα στο κειμενο σου...σπουδαζω σε μια σχολη που μπηκα επειδη με επεισαν οι αλλοι...ονειρο μου ειναι να γινω συγγραφεας και να ανοιξω μια καφετερια για να μαζευω τους καλους μου φιλους...χαζα ονειρα,λεγανε οι αλλοι γυρω μου,και βαλθηκαν να με πεισουν να γινω μια σπουδαια και τρανη.μπορει και να γινω,δεν ξερω ακομα...αυτο που με θυμωνει ειναι πως για οτι και να γινει εχω την ευθυνη επειδη ακουσα τους αλλους και οχι εμενα...και αμα αποτυχω δεν θα ναι κανεις εκει για να μοιραστει την ηττα μαζι μου...

Kiki είπε...

"Τα πιο βαριά κάγκελα είναι αυτά που χτίζει η ψυχή σου. Κι εμένα οι αλυσίδες μου, οι αλυσίδες που έφτιαξα για τον εαυτό μου είναι ασήκωτες."
Πραγματικά αυτό το ποστ με εκφράζει τόσο πολύ που σκέφτομαι μήπως γράφτηκε για μένα...

Virginia είπε...

Ευχαριστώ για τα σχόλια σας. Νιώθω σα να έριξα ένα γράμμα σε μπουκάλι στον ωκεανό κι έφτασε κάπου. Ίσως να υπάρχει ακόμα ελπίδα και για μας, που όπως λένε οι άλλοι "σκεφτόμαστε πάρα πολύ", λες κι αυτό είναι κακό. Ίσως εμείς όλοι που το ψάχνουμε λίγο παραπάνω να είμαστε η ελπίδα. Ποιος ξέρει ;

L♥vely Nefeli είπε...

καταπληκτικο το αρθρο σου. με συναρπασε! το λατρευω!! μπραβο κοριτσι μου (: